Aan de hand van een droom van Jakob (kleinzoon van Abraham) liet Jan Martijn Abrahamse in zijn toespraak het belang inzien van de plek. De concrete, lokale plek waarin wonderlijke en onbegrijpelijke ervaringen kunnen plaatsvinden die levensveranderend kunnen uitwerken.
Gisterenmiddag werd in het natuurobservatorium de afronding van de tweede bouwfase gevierd. Tijdens de Foundational Meeting van het Natuurobservatorium op ons erf werd aan de hand van oude tempelrituelen de reis gemaakt van de voorhof naar het heilige en naar het allerheiligste, en weer terug. Met muziek van Geert Jurrie, doordenking van Johan ter Beek en architect van het Natuurobservatorium; Shai van Vlijmen en onder leiding van David Heek.
Oude Tempelrituelen
Voorhof: met het brandoffer (brand maar iets weg wat je dwarszit) en he koperen waslast (operatie ‘Schone handen’)
Het Heilige: de tafel met de toonbroden (‘You don’t have to fight for a place at the table’), de kandelaar (wees welkom in het licht), het reukoffer (doe een lekker luchtje op).
Het Allerheiligste: de wereld achter het gordijn, waarin ‘er mogen zijn’ en ‘leren luisteren’ spelen en ontvankelijkheid wordt geoefend. In het vroegere Allerheiligste stond de ark (‘zijn’ bij de Allerhoogste) met daarin de Thora (luisteren om te gaan doen: het goede leven met het oog op het welzijn van de medemens en onszelf).
En dan maak je de reis terug, via het licht (wees een licht), de tafel met het brood (neem en deel uit) naar de voorhof, die symbool staat voor de wereld en de plek om elkaar te ontmoeten in al onze diversiteit (‘Jood en Griek’): liefdevol en oordeelvrij.
Het wordt al een vaste uitdrukking: ‘We leven niet in een tijdperk van verandering, maar in een verandering van tijdperk.’
Waarom het Natuurobservatorium?
Met alle spanningen, onrust, radeloosheid en ook zomaar geweld (mondeling en fysiek) dat dit kan en zal oproepen. Heel veel mensen voelen dit aan, en zeker de jongste generaties ervaren dit tot op hun botten, van grote eenzaamheid, tot een gevoel van zin- en betekenisloosheid, tot hyperpersoonlijke werk- en bewijsdruk, tot ‘klimaatdepressie’. Terwijl de wereld, uiteraard via onze telefoons, aan hun en onze voeten ligt.
Wat dan te doen? Hoe niet gek te worden?
Creëer faseplekken van hoop. Open plekken om elkaar te ont-moeten. Om tot rust en bezinning te komen. En om de strakke neurobanen in ons brein en lijf te laten openen door dat wat groter is dan onszelf. Door verwondering om de natuur. Door je te laten raken door anderen die een gelijksoortige reis maken. Door goede woorden uit de joods-christelijke traditie. Door de Aanwezige zelf.
En ze zijn er, die faseplekken, ook in ons land.
Het Natuurobservatorium op ons erf wil een van die plekken zijn.
Weet je van harte welkom!
